باید رید!
سیدمحمدرضا میرزاده‌ی عشقی، در سال 1312ه. ق در همدان متولد شد. در ابتدای جنگ جهانی اول به استانبول که در آن زمان کانون فعالیت ملیون ایران شده بود، مهاجرت کرد و در سال 1337ه. ق به همدان بازگشت و پس از آن به تهران آمد و شروع به انتشار مقالات و اشعار خود در مطبوعات آن زمان تهران کرد.
عشقی، زبانی آتشین و نیش‌دار داشت و هزلیات و هجویه‌های او، عاقبت کار دستش داد و در روز 12 تیر ماه 1303 شمسی، در تهران هدف گلوله‌ی افراد ناشناس قرار گرفت و در حالی که 31 سال بیش‌تر نداشت، چشم از جهان فرو بست.
شعر باید رید، یکی از تندترین و معروف‌ترین اشعار عشقی است.
عشقی غیر از این شعر، اشعار معروف دیگری هم‌چون نوروزی‌نامه، سه تابلو مریم، احتیاج و رستاخیز را نیز سروده است.
باید رید!
بعد از این بر وطن و بوم و برش باید رید.......... به چنین مجلس و بر کر و فرش باید رید
به حقیقت در عدل ار در این بام و در است..... به چنین عدل و به دیوار و درش باید رید
آنکه بگرفته از او تا کمر ایران را گه............... به مکافات الی تا کمرش باید رید
پدر ملت ایران اگر این بی پدر است.............. بر چنین ملت و روح پدرش باید رید
به مدرس نتوان کرد جسارت اما................... آن‌قدر هست که بر ریش خرش باید رید
این حرارت که به خود احمد آذر دارد.............. تا که خاموش شود بر شررش باید رید
شفق سرخ نوشت آصف کرمانی مرد........... غفرالله کنون بر اثرش باید رید
آن دهستانی بی مدرک تحمیلی لر.............. از توک پاش الی مغز سرش باید رید
گر ندارد ضرر و نفع مشیرالدوله................... بهر این ملک به نفع و ضررش باید رید
ار رَود موتمن‌الملک به مجلس گاهی............ احترامن به سر رهگذرش باید رید
عشق سوخته
شکایات دل عاشق از این دنیا چه می باشد
به جز عاشق کشی در دین در این کابوس بی پایان
مرا دردی ایست نا پیدا ، غمی خیبر شکن دارم
که عاشق را چرا کشتند و بیگانه رهش دادند
دلی دارم که عاشق شد ، همه کارش خراباتی
در این عشق تماشایی ، شدم مجنون و شیدایی
همه کارم به کارایی ، همه حالم به شادابی
همه جانم چه می دانی ، شدم عاشق به آسانی
ز معشوقه چه بنویسم از آن پر مایه ی بی بن
که جانان هیمدد ، هیهات مبادا عاشقی یاری
دلا تا کی هوس رانی ، خدا تا کی بپوشانی
که عاشق گشته را انگار ، می دانی و می رانی
جوانان عاشقی خامیست ، پر از هیچ و پر از خالی
برای عشق راهی نیست ، خدایا عاشقی کافیست
در این خالی گه دنیا که هر سویش به رسوایست ،
مرا جایی دگر باشد که تنهایی و تنهایست .
« پیتر فاکس »
دتیا
دنیا مثه یه گردونه
یه روز خوبه یه روز بده
یه روز مثه یه گل یاس
با اون همه ناز و ادا
یه مثه یه آتیشی میفته به جون همه
می سوزونه ٬ می رنجونه ٬ هر چی گل یاسمنه
« پیتر فاکس »
روی قبرم بنویسید . . .
روی قبرم بنویسید مسافر بوده است........ بنویسید که یک مرغ مهاجر بوده است ......بنویسید زمین کوچه ی سرگردانیست ........ او در این معبر پرحادثه عابر بوده است ......
صفت شاعر اگر همدلی و همدردیست ........ در رثایم بنویسد که شاعر بوده است.......
بنویسید اگر شعری ازاومانده بجای ............. مردی از طایفه ی شعر معاصر بوده است ......
مدح گویی و ثنا خوانی اگر دین داریست ...... بنویسید در این مرحله کافر بوده است ......
غزل هجرت من را همه جا بنویسید ............ روی قبرم بنویسیدمهاجر بوده است.......
نامه پک پسر عاشق عرب به دختر ایرانی
یا ایــــها المــعشوق , بعد از السلام و الاحوال پرســی انـا
امیـدوارم که مزاجک عین الصحت و السلامت بوده باشد .
و اگر انـــت از احـوال انا خواســته باشـی لاملال لنا سوای
فراقــک , کـــه انا هم انشــــــا الله تعالی فی همـــین ایام
دیدارنا و مرادنا حاصلوننـا . باری یا ایها العزیز انا فــی آتش
العـشق کمثـل الماهیتابه میـــسوزم! و جلز و ولزنا درآمده.
فی کـــل شبها که انا ســرم را علی المتــــــــکا میگذارم ,
اشــــــــــــــــــکنا کمثل الرودخـــــانه جاریه" علی البـــستر
و آه سوزاننی بســـــــــــــــوی آسـمان صعودن !
الهی انا قربـــــــــان انت بروم . انا قسم میخورم بجاننی و
بجانک که فی کـــل شبها ابدا" خواب فـــــــــــی چشماننا
لا داخـــــلون و اغـــلب الی صبح بیــــدارون و گریـــــه زارون
فی هجرک .
انا قربان چــــشم و ابرویت بروم و جـــــــــان ناقابل الحقــیر
فدای بدن ابیضت بشود !
بـخدا رنگم من هجرانک کمـــــثل الزردچوبه اصفر شــــــده
و قلبنــــــا کمثل الآلبالـــو احمر گردیده .
" آه ... آه یاویلنا کــه هــــــــــــر نصفه شب بیادکم یوقوقو !
یعنـــی وق وق !
میـکنم و هرچه نامه جات العاشقانه بسوی انت ارسالون
هیچ لاجـــوابون گویا انا را آدم لا حسابون !!! "
به جان انت که از جان الحقیر عزیزتر است قلبنا فی فراقک
مـــجروح و لباب قلبنا بروی انت مفتوح !
انا نمیدانم که چرا از من فرارون ! در صورتی کـــــــه انا من
العشـقک بیقرارون گویا لارحم فی قلبک !!!
انــــــــــــــا هستم واحد(اون) جوان(اون) الباسواد و صاحب
المعلومات الکثیره . بــا تــــــــــمام این احوال حاضرم حلقه
العبودیت و الچاکری ترا فی الگوشم آویزاننا!
رحـــــم .... ارحم ! یعنی رحم کن نگذار من(men) جفائک
خودم را با اربـــع نـخود تریاک یقتلون !!!
انا دیـــــگر طاقت الفراغ ندارم و به وصالک مشتـاقون ولـی
خداوند به قدر مثقال ذره وفا فی وجودک لا آفریده !!!
انــــــــــــــا تا ثلاث ماه دیگر مرتبا" فی هر هفته واحد نامة
العاشقانة بـرای انـت مینویسم ! تا بحال زارنا متــــفکرون
و چنانچه باز هم بر درد دلـم لا یرسون آنــقدر اشکنا مـــن
الچشمنا سرازیرون تا جـــــــــــان آفرین تسلیمون !!!
آنکه من الفراقک زردا" و لاغرون
الجوان الضعیف الخفیف الکثیف !